Parafialny Zespoł Caritas
Istnieje od grudnia 1998 r. Powstał z inicjatywy ks. proboszcza Waldemara Kasprzaka.
Spotkania odbywają się regularnie, w każdą trzecią środę miesiąca po Mszy św. i nowennie ku czci NMP Nieustającej Pomocy. Uczestniczymy również w spotkaniach i rekolekcjach organizowanych przez Caritas Archidiecezji Poznańskiej.
Celem Parafialnego Zespołu Caritas jest pomoc osobom starszym, chorym oraz dzieciom i ich rodzinom, będących w trudnych sytuacjach.
Środki pieniężne jakimi dysponuje pochodzi ze składek uzyskanych od ofiarnych rodzin a zebranych do puszek przez członkinie zespołu podczas organizowanych akcji.
Są to między innymi::
- przygotowywanie i rozprowadzanie w parafii wiązanek ziół i kwiatów z okazji uroczystości Wniebowzięcia NMP,
- kredy i kadzidła z okazji uroczystości Objawienia Pańskiego
- rozprowadzanie świec „Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom”, Paschalisów czy skarbonek wielkopostnych.
Z zebranych środków przygotowywane są corocznie paczki świąteczne dla rodzin naszej parafii z okazji świąt Narodzenia Pańskiego i Wielkiej Nocy w liczbie ok. 60 paczek. Przygotowywane są również słodkie upominki dla chorych parafian, które roznoszone są wraz z listem kapłanów przez dzieci i młodzież. Zorganizowano spotkanie dla chorych parafian z okazji Światowego Dnia Chorego, podczas którego członkinie zespołu przygotowały słodki poczęstunek, zaś dzieci i młodzież z parafialnego chóru umiliły czas występem. W ciągu całego roku Caritas wspiera potrzebujących rozdzielając bony, które można wymienić na produkty spożywcze.
Parafialna Caritas włącza się również w przedsięwzięcia podejmowane w parafii.Podczas organizowanego festynu rozprowadza „domowe wypieki”, dofinansowuje parafialne półkolonie dla dzieci oraz letnie wczasorekolekcje dla dzieci i młodzieży.
Historia Caritas
Kościół działalnością charytatywną zajmował się od samych jego początków. Próby ujednolicania oraz ścisłego scentralizowania tej działalności podjęto w XIX oraz XX w. Działalność dobroczynna Caritas w samej Polsce została powołana najpierw jako Instytut Caritas w 1929 r.Instytut Caritas scalał całą działalność Caritas związanych z poszczególnymi diecezjami, które powstawały w latach trzydziestych ubiegłego stulecia. Działalność Caritasu diecezjalnego w swój zakres objął podmioty pracujące jako bezinteresowne czyli zakony, wszelkie stowarzyszenia oraz bractwa.
W Archidiecezji Poznańskiej już w XIX wiekupowstawały bractwa i towarzystwa dobroczynności zakładane przez ludzi świeckich, szczególnie ziemiaństwo. Przykładem tego jest działalność Sługi Bożego Edmunda Bojanowskiego, który tworzył szkółki wiejskie i ochronki, a także organizował pracę z młodzieżą, szczególnie żeńską. W roku 1907 roku ks. Stanisław Adamski i ks. Piotr Wawrzyniak powołali Związek Polsko – Katolickich Towarzystw Dobroczynnych Caritas. Działali w nim, jako sekretarze generalni, wybitni kapłani : Sługa Boży Włodzimierz Laskowski i późniejszy Arcybiskup Poznański Walenty Dymek. Po zakończeniu I wojny światowej powstała konieczność reorganizacji działalności stowarzyszeń dobroczynnych, towarzystw wincentyńskich, ochronek parafialnych, zakonów, bractw, “trzech zakonów”, sodalicji i innych, często wyspecjalizowanych organizacji charytatywnych. Poznański Związek Towarzystw Dobroczynnych przyjął strukturę zbliżoną do Caritas Niemieckiej, a kardynał August Hlond wystąpił z inicjatywą powołania związków Caritas we wszystkich diecezjach. W Poznaniu powstała ogólnopolska centrala pod nazwą Instytut Caritas. W roku 1937 odbył się w Poznaniu zjazd dyrektorów Caritas z całej Polski. Instytut Caritas organizował Ogólnopolskie Dni i Tygodnie Miłosierdzia, mające na celu gromadzenie funduszy i popularyzację akcji charytatywnej. W Poznaniu wydawany był także miesięcznik „Caritas”. Kres działalności Instytutu położył wybuch II wojny światowej. W roku 1945, z myślą o niesieniu pomocy ofiarom II wojny światowej, Konferencja Episkopatu Polski zleciła Komisji ds. Charytatywnych, na której czele stanął abp Adam Sapieha, powołanie w Krakowie centrali Caritas. Na wzór przedwojenny pełniła ona funkcję koordynacyjną w stosunku do diecezjalnych Caritas, które spontanicznie wznowiły swoją działalność. Krajowa centrala szybko nawiązała współpracę z instytucjami zagranicznymi, zwłaszcza amerykańskimi, które za jej pośrednictwem pośpieszyły Polsce z pomocą. W ciągu czterech lat działalności (do 1949 roku) Caritas ogromnie przyczyniła się do materialnej odbudowy narodu polskiego. Liczyła ona wówczas ponad dwieście ośrodków charytatywnych. Powojenny rozwój pracy charytatywnej Kościoła przerwały w roku 1950 dekrety władz komunistycznych, uniemożliwiające Caritas dalszą działalność i przekazujące cały jej majątek Zrzeszeniu Katolików „Caritas” powołanemu przez ówczesne władze polityczne państwa. Biskupi polscy zdecydowali jednak że działalność charytatywna Kościoła będzie prowadzona w ramach ogólnego programu duszpasterstwa. Powołano Komisję Episkopatu ds. Duszpasterstwa Miłosierdzia, a zadania krajowej centrali Caritas przejął Krajowy Sekretariat ds. Miłosierdzia. W diecezjach utworzono Referaty Duszpasterstwa Charytatywnego. Ze względu na przejęcie przez państwo nazwy Caritas biskupi polscy zakazali jej używania instytucjom kościelnym, by nie utożsamiano ich działalności z działalnością państwową.
W roku 1951, przy Stolicy Apostolskiej powołano mającą koordynować i inspirować kościelną działalność charytatywną – Caritas Internationalis.
W okresie stanu wojennego (od 13 grudnia 1981 roku) znowu, jak po drugiej wojnie światowej, napływała do Polski znaczna zagraniczna pomoc charytatywna. Parafie otrzymywały dostawy żywności, odżywek dla dzieci, lekarstw, środków opatrunkowych, odzieży. W tymże roku 1981 roku Komisja Episkopatu ds. Duszpasterstwa Miłosierdzia zmieniła nazwę na Komisję Charytatywną Episkopatu Polski (KCEP).
W roku 1986 Episkopat Polski wydał Instrukcję o Pracy Charytatywnej w Parafiach, nakazującą księżom proboszczom tworzenie parafialnych zespołów charytatywnych. Utrzymywanie przez cały czas referatów charytatywnych w diecezjach oraz praca powstających zespołów parafialnych stworzyły możliwość w miarę szybkiego i sprawnego rozdzielania zachodniej pomocy. Jednocześnie zainicjowano pomoc dla potrzebujących spoza granic naszego kraju. W całej Polsce zbierano ofiary dla głodujących w Etiopii, a także dla dzieci poszkodowanych w katastrofie czarnobylskiej. Na przestrzeni lat osiemdziesiątych udało się Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski doprowadzić do faktycznego uznania przez władze PRL działalności charytatywnej za uprawnioną działalność Kościoła.
W roku 1989 na mocy porozumienia między państwem i Kościołem możliwe stało się reaktywowanie Caritas Polska i Caritas diecezjalnych. 10 października 1990 rokupowołano oficjalny organ koordynujący prace autonomicznych Caritas diecezjalnych pod nazwą Caritas Polska. Od czerwca 1999 roku Caritas Polska jest członkiem komitetu Wykonawczego Caritas Internationalis: federacji 187 organizacji krajowych z całego świata. Caritas Polska zorganizowana jest na zasadzie całkowicie autonomicznych organizacji diecezjalnych. Tworzy ją 39 Caritas diecezjalnych z centralami w stolicach diecezji
Dekretem z dnia 12 marca 1990 roku Arcybiskup Jerzy Stroba ustanowił Caritas Archidiecezji Poznańskiej
oprac. na podstawie strony www.caritaspoznan.pl
Cele i zadania
Celem działania Caritas Poznańskiej jest organizowanie, koordynowanie i kierowanie
kościelną działalnością charytatywno-opiekuńczą, a także pracę formacyjną
na polu charytatywnym, w duchu nauki Jezusa Chrystusa o miłosierdziu chrześcijańskim. (ze Statutu Caritas Archidiecezji Poznańskiej)
Caritas parafialna spełnia następujące zadania:
- uaktywnia działalność dobroczynną wspólnoty jaką stanowi parafia
- rozpoznaje konieczność niesienia potrzeb tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna
- dostarcza pomoc najbardziej potrzebującym
- współpracuje z centralą Caritas
Działalność przybiera niejednorodne formy:
- przedsięwzięcia systematyczne
- niesienie pomocy indywidualnej
- prowadzenie akcji
- formacja
Przeprowadzane akcje charytatywne mają na celu:
- umożliwienie dzieciom z ubogich rodzin udziału w wypoczynku letnim
- umożliwienie starszym, chorym i niepełnosprawnym udziału w rekolekcjach,
- przekazanie paczek świątecznych,
- organizowaniem „Wigilii dla samotnych”,
- spotkań w „Tygodniu Miłosierdzia” i „Dniu Chorych”
Członkowie realizują działalność charytatywną społecznie.
Patronem Caritas jest św. Urszula Ledóchowska, a świętem patronalnym liturgiczna Uroczystość Miłosierdzia Bożego.
Dekalog Wolontariusza
1. Działając w imieniu Kościoła, wolontariusz chrześcijański utożsamia się
z Kościołem, jego celami, formami działań oraz środkami realizacji tych
celów.
2. Nie pomniejszając znaczenia motywacji naturalnej, humanistycznej,
wolontariusz chrześcijański stara się stale pogłębiać swoją motywację
duchowo–religijną.
3. Wolontariusz chrześcijański odznacza się gotowością służenia ludziom na
wzór Chrystusa, który „Nie przyszedłby Mu służono, lecz żeby służyć i
dać swoje życie na oku za wielu” (Mk 10,45)
4. Będąc często sam ubogim, wolontariusz chrześcijański dzieli się z innymi
przede wszystkim miłością na wzór Chrystusa, który ubogacił świat nie
dobrami materialnymi, lecz bogactwem miłości (por.2 Kor 8,9).
5. Wolontariusz realizuje apostolat Kościoła, gdy przez uczynki miłości
miłosierdzia uczy innych chrześcijan współczucia i wielkodusznego
wspomagania potrzebujących.
6. W osobie wspomaganej wolontariusz chrześcijański widzi samego
Chrystusa, który utożsamia się z każdym potrzebującym
(Mt 25,35-36. 42-43).
7. Wolontariusz chrześcijański pamięta, że miłość czynna jest
najpewniejszą drogą do życia wiecznego, ponieważ „miłość nigdy nie
ustaje” (I Kor 13,8).
8. Wolontariusz jest rzecznikiem, propagatorem i budowniczym Królestwa
Chrystusowego na ziemi – królestwa miłości, sprawiedliwości i pokoju
(KK nr 36).
9. Podstawowym kryterium wartościowania wolontariusza jest osobowa
godność i wielkość powołania Bożego, jakim każdy człowiek został
obdarowany.
10. Wolontariusz chrześcijański jest otwarty i wrażliwy na wszelkie
potrzeby bliźnich ze szczególnym szacunkiem i miłością odnosi się
zwłaszcza do ludzi poniżonych z powodu nędzy.
11. Z szacunkiem i miłością odnosi się wolontariusz do ludzi o odmiennych
poglądach, zwłaszcza tych, którzy „bez własnej winy, nie znają Ewangelii
Chrystusowej i Kościoła Chrystusowego, szczerym sercem jednak
szukają Boga” (KK nr 16).
12. Wolontariusz chrześcijański nie oczekuje za swoją pracę innej nagrody,
jak tylko wiecznej nagrody w niebie, w myśl słów Chrystusa: „Kto wam
poda kubek wody do picia, nie utraci swojej nagrody” (Mk 9,41).
+bp Jan Chrapek